Британка со неизлечив рак признала дека во 1981 година го убила својот смртно болен син
Полицијата започна истрага откако една Британка признала дека на својот смртно болен син му дала доза морфиум што „тивко му ставила крај на животот“. Седумгодишниот Хамиш Купер почина дома во декември 1981 година.
Тој имал пет години кога му бил дијагностициран невробластом во четвртата фаза и бил „во големи болки“ до крајот на својот живот, вели неговата мајка Антонија Купер, која сега живее со рак во терминална фаза, пренесува Скај њуз.
„Му дадов голема доза морфин што тивко му стави крај на животот“, изјави таа за Би-Би-Си Радио Оксфорд.
Купер, која живее во градот Абингдон, Англија, во емисијата беше прашана дали ги разбира нејзините зборови како признание за убиство, на што таа одговори потврдно.
„Ако дојде 43 години откако го пуштив Хамиш мирно да умре, тогаш ќе морам да се соочам со последиците. Но, тие треба да бидат брзи, бидејќи и јас умирам“, нагласи таа.
Еутаназијата, намерното завршување на нечиј живот за да се олесни страдањето, е нелегално во Англија и може да се гони како убиство или убиство од небрежност.
„Во средината на ноќта бевме покрај неговиот кревет. Тој зборуваше за тоа како го боли, а јас му реков: „Дали сакаш да ја тргнам болката?“ Тој додаде: „Да, те молам, мамо“ раскажува мајката.
Полицијата соопшти дека е „запозната со извештаите во врска со очигледен случај на асистирана смрт на седумгодишно момче во 1981 година“. „Во оваа рана фаза, полицијата ги истражува овие пријави и не е во позиција да коментира дополнително додека истрагата е во тек“, велат тие.
Во последниве месеци имаше погласни повици за промена на законот за асистирана смрт, со преглед на законот што се разгледуваше во Шкотска и на островите Мен и Џерси.
Активистите кои се противат на промената на законот изразија загриженост дека легализирањето на потпомогнатото умирање може да изврши притисок врз ранливите луѓе да го прекинат својот живот од страв да не бидат товар за другите. Тие тврдат дека луѓето со посебни потреби, постарите, болните или депресивните би можеле да бидат особено изложени на ризик.